Latawica

“	Ta låtawica to juz z kazdym chłopem we wsi chyba próbowała.	”
	— Kaszubskie przysłowie

Latawice (mit. słowiańska) - Żeńskie demony powietrzne poświadczone szczególnie dobrze w przekazach folklorystycznych z dzisiejszej Polski. Zapewnię w czasach późniejszych pojawiły się ich męskie odpowiedniki - Latawce. Ich nazwa pochodzi od czynności latania. Na Kaszubach wierzono, że Latawce (Latawc) porywają ludzi w trąbę powietrzną.

Miały rodzić się z dusz zmarłych płodów, dzieci którym nie zdążono nadać imienia ochronnego z powodu przedwczesnej śmierci lub najczęściej z dusz nieochrzczonych niemowląt, na wskutek kontaktów z chrześcijaństwem i  przez skuteczną chrystianizacje albo w późniejszym czasie z powieszonych przestępców z powodu przynajmniej częściowego łączenia Latawic z demonami śmierci - Wisielcami. Początkowo najpewniej były pomniejszymi boginkami wiatru, których kult jako istot boskich wygasł wraz z ujednolicaniem lokalnego panteonu na rzecz najpewniej boskiej pary bogini Pogody i bóstwa Pogwizda, o czym świadczą polskie kroniki (kronika Macieja Miechowity i Roczniki Jana Długosza) lub Włodzimierzowego Strzyboga, na co wskazuje lokalne nazewnictwo (por. wieś ,,Strzyboga"), a ich ranga spadła do demonicznej. Uważano je za niezbyt szkodliwe, wszak były istotami negatywnie nastawionymi do ludzi wywołujące groźne wichury. Na Pomorzu i Mazowszu, jednak istniało przekonanie, że można było go udobruchać ofiarą z żywności i modlitwą, mienie po swojej stronie Latawicy i Latawca wiązało się z szczęściem (dobrą dolą) i mieniem częściowej lub całkowitej władzy nad wiatrami. Te demony strzegły także domostwa przed złem. Latawce i Latawice uważano czasami też za diabły uwodzące młodzieńców i dziewice, co utrwaliło się w kaszubskich przysłowiach, gdzie Latawce/Latawice to osoby rozwiązłe seksualnie.