Bagiennik (mit. słowiańska) - według słowiańskich Mazowszan; Mityczna istota zamieszkująca płytkie, jak sama nazwa wskazuje bagna oraz stawy. Był demonem wodnym i przy tym też neutralnym. Nigdy nie atakował ludzi, jak np. Utopiec, ale też im nie pomagał, jak np. Domowik.
Pochodzi on głównie z okolic rzeki Biebrzy.
Charakterystyka[]
Wierzenia ludowe opisują go, jako istotę wysokości około jednego metra mającą skórę w kolorze brunatno-zielonkawym. Jego charakterystyczną cechą były nozdrza umieszczone pomiędzy dwoma ślepiami lub na środku czoła.
Większą część czasu spędza pod powierzchnią wody, lecz od czasu do czasu wynurza się, aby na chwilę się rozejrzeć po lądzie i żeby zaczerpnąć powietrza, chociaż mówiono też, że oddycha po przez skórę. Gdy się rozzłościły wygrzebywały się z bagna i wytryskiwali przez nozdrza błoniastą i nawet parzącą mazią. Mówiono, że przy jej pomocy można było skutecznie leczyć takie dolegliwości, jak reumatyzm, bóle kręgosłupa, niebezpieczne dla życia rany, niestrawność czy nawet choroby serca lub bezpłodność.
Swoją obecność znakowali dużą ilością bąbli na tafli wody lub nagłym, niespodziewanym jej mętnieniem i bulgotaniem, gdy nagle uspokoi się.
Czasem zachciewało im się wodne zabawy. Oznaczało to słyszenie wypadania czegoś ciężkiego do wody. Robili to głownie w bezksiężycowe noce.